Vorige
week bedacht ik opeens (ja, echt opeens) dat ik de plank in de keuken zwart
wilde. Eigenlijk ben ik niet zo’n ‘zwart-type’ maar voor deze plank leek het me
toch wel wat.
Eerder had
ik met een proefpotje ‘graphite’ van Annie Sloan een oud blik geschilderd.
Dit
blik komt bij oude tantetjes vandaan. Ik sprak al eerder over deze tantes,
zussen van mijn oma. Oma en de tantes leven niet meer, maar veel van hun
spullen zijn in de familie bewaard gebleven. De tantes hadden een kruidenierswinkeltje.
Denk aan zoiets als in het Openluchtmuseum. Uit die winkel komt dit blik. Na
wat rekenen moet het rond de 100 jaar oud zijn. Het heeft een tijd bij mijn
moeder in de kelderkast gestaan. Toen mijn moeder verhuisde, kreeg ik het blik.
Er zat plakplastic op, dat moest eraf! Maar toen ik het eraf trok, trok ik de
oorspronkelijke verflaag voor een groot gedeelte mee. Vandaar dus die grijze
verf.
Maar de verf uit het nieuwe potje ‘graphite’ viel toch zwarter uit dan de verf die ik op het blik smeerde. Toch ik ben wel tevreden. Eigenlijk was de plank nog het enige witte geval in de keuken en er is juist best veel zwart in deze ruimte.
Het gasfornuis, het granieten aanrechtblad, de houten knoppen aan de deurtjes en lades, de vensterbank. Maar ook bijvoorbeeld de gietijzeren braadpan, de emaillen fluitketel en de brocante bakblikken.
De plank heeft mijn lieve man een aantal jaren geleden zelf gemaakt. Toen ‘ie wit was, was ik er al heel blij mee, maar in ’t zwart past hij eigenlijk ook heel goed in het geheel. Beter zelfs.
Graphite van Annie Sloan is geen harde kleur, het heeft een zweem van grijs en bruin en het is supermat. Het is mooi, landelijk zwart.
Ik ben nog
steeds geen ‘zwartfan’ maar mooi zwart is niet lelijk.
Dat is gebleken.
Groetjes,
Barry